نخستين منطقهء مسكوني خاور نزديك، هلال خصيب بود، نواري عريض از تپه ماهورها در پيرامون دشت هاي بين النهرين. اين هلال از مركز فلسطين به سمت شمال تا سوريه و شرق آسياي صغير مي رود، و بعد به سمت شرق مي گرايد و از شمال عراق و ايران مي گذرد. زراعت و دامداري در اين منطقه از نه هزار سال قبل از ميلاد آغاز شد. به تدريج، زراعت و چوپاني باعث تأمين غذاي بيشتر و غذاي بيشتر باعث افزايش بيشتر جمعيت شد. و افزايش جمعيت نيز طبيعتاً بزرگتر و پيچيده تر شدن آبادي ها را در پي داشت. مورخي به نام استار مي گويد:" فعاليت هاي مربوط به مزرعه داري و چوب داري مستلزم پيشرفت در سازماندهي زندگي گروهي بود. ضرورت هاي زندگي توسعه يافته تر، افزايش به مراتب بيشتر جمعيت و رسم و روال هاي اقامت دائم در يك نقطه موجب افزايش چشمگير دارايي هاي فيزيكي شد. "
بنابراين، در هزارهء هشتم ق. م، بعضي از آن روستاهاي نخستين در هلال خصيب به مراتب بزرگ تر و پيچيده تر شدنده بودند. پيشرفته ترين روستاها، حفاظت از خود را با بناي ديوارهايي دفاعي از جنس سنگ و خشت آغاز كردند.شايد معروف ترينِ اين شهرهاي محصور در ديوار اريحا، شهري واقع در درهء اردن در فلسطين باشد كه حصارهاي دفاعي اش از جنس سنگ مساحتي معادل يازده آكر( acre, مساوي ٤٠٥٠ متر مربع) را در بر مي گرفت. نمونهء بزرگتر از اريحا( معادل حدوداً سى و دو آكر) چاتال هويوك بود كه در هزاره هاي هفتم و ششم قبل از ميلاد در آسياي صغير پا گرفت و شكوفيد. سرانجام،ميان ٦٠٠٠ تا ٥٥٠٠ ق. م بعضي از ساكنين روستاها و شهرهاي كوچك و داراي استحكامات در هلال خصيب رو به جنوب و دشت هاي بين النهرين نهادند.